Suretsiz Bir Çağ zaman işlemiyor yüzümüze artık— çömlek değiliz, kalıba dökülmüşüz; ruh unutulmuş, beden cilalı bir boşluk. göğe değil vitrine bakan yıldızlar asılı göz bebeklerimizde. aynalar, artık yalnızca onay bekler. aşk, vakumlu poşette, hüzün, ışıkla ovulmuş dijital bir leke; gözyaşı, parlamasın diye silikonla mühürlenmiş. bir kalp sesi duyuyorum bazen— ve hâlâ bir çiçek açıyor içimde bu plastik sessizliğin tam ortasında.

virane dalgalar boyu hasretim gelmeyişine, kaç gün batışıdır ezberimde kirpiğinin rengi, damla damla dökülen göz yaşları hüznün habercisidir diyenlere aldırış etme yâr, odur merhemi kalbinin, susma, suskun olma, ağla yeşert kalbinin çiçeğini…

tutsak duygularım, tutsak bir benlikteyim. dilim lâl, kemiği tutsak; hayallerim zincirli, ben tutsağın tutsağıyım… işte böylesin, tutsağın en koyusu. kendini doğurmalısın şimdi; geleceğini doğur, geçmişini göm içine. kıs gözlerini, odaklan: özgürlüğün sancısında kendini doğurmalısın.

tütün kokan toprakta açtım ben,yüreği is kokan bir baharda—kardelen değil miyim ben desoğuğa inat, sevdaya inatdirenmiş bir solukluk şiir gibi… göğsümde rüzgâr,kökümde analarve ellerimdetütünle yoğrulmuşbir çift dua var.

bir çiçeğin ruhu saksısından kat kat büyük olmalı; kendine dar gelen toprakları çatlatmalı. sığdığı kabı kabulleniyorsa o artık çiçek değil— bir dekor belki. oysa bir çiçek, kendinden büyük kokmalı. önce rüzgarı sarhoş etmeli, sonra zamanı.

Kirpiğin Kadar Sessiz geceyi üfledin usulca bir yıldız kımıldadı, adını andı galiba… gökyüzü simsiyah bir kalp şimdi, senin baktığın yerden bir dilek süzülüyor kirpiğin kadar sessiz…