Suretsiz Bir Çağ

zaman işlemiyor yüzümüze artık—

çömlek değiliz, kalıba dökülmüşüz;

ruh unutulmuş,

beden cilalı bir boşluk.

göğe değil vitrine bakan yıldızlar

asılı göz bebeklerimizde.

aynalar,

artık yalnızca onay bekler.

aşk, vakumlu poşette,

hüzün, ışıkla ovulmuş dijital bir leke;

gözyaşı, parlamasın diye

silikonla mühürlenmiş.

bir kalp sesi duyuyorum bazen—

ve hâlâ bir çiçek açıyor içimde

bu plastik sessizliğin tam ortasında.